Engelliler Haftası

Engelli Hakları Çağdaş Normlara Uygun Hale Getirilmelidir.
Engellilik, bireyin yaşamsal durumunu etkileyecek kadar ruhsal veya bedensel bir sorun olma durumu olarak tanımlanabilir. Bu tanıma göre herkesin bir engele sonradan da sahip olabileceği anlamı çıkar. Herkesin bir engellilk durumuyla karşılaşması teorik olarak mümkündür. Doğuştan veya sonradan oluşan engellilik yaşamsal bir çok fonkşisyonu etkilese de yaşam devam eder. Sonradan gelişen engellilik durumu için bireyin ruhsal olarak hazırlanması çok önemlidir. Engellilerin yaşamlarını her anlamda kolaylaştırabilecek, erişilebilir yapabilecek çabaların artması ve bu konuda toplumsal duyarlılığın artırılması amacıyla her yıl 10-16 Mayıs tarihleri, Engelliler Haftası olarak kutlanmaktadır.

Günlere, tarihlere sığdırılımış bir çok gün gibi Engelliler Haftası da her yıl yapılan rutinlerle geçiştirilmektedir. Engellilerin sorunlarının bir hafta gibi sürede ele alınması ve değerlendirilmesinin mümkün olamayacağının iyi anlaşılmasında yarar vardır. Engellilerimizin sorunlarının geçici günübirlik çözümlerle geçiştirilmesine son verilmelidir. Engellilerin en büyük sorunu, gelişmiş ülkelerde yerel yönetimlerin yapma sorumluluğu olan sosyal yaşam ünitelerinin yok denecek kadar az olmasıdır. Engellilerin yaşamlarını kolaylaştıracak bireysel ihtiyaçlar (asansörler, yürüme alanları,park yerleri) denetleenbilir ölçeklerde ve yaygın olmalıdır. Bu gün ülkemizde engellilere ayrılan park yerleri engelisiz bireyler tarafından kullanılmaktadır. Örneğin boş olduğu görülen engelli park yerlerine parka yapan engelsiz kişilere yaptırımlar uygulanması buna bir çözüm olabilir. Yine engelli asansörlerini de engeli olamayan kişilerin hiç bir şekilde kullanmaması gerekmektedir. Engellilere tanınmış hakların kullanılmasının hırsızlıktan farkı olmadığı vurgulanmalıdır.

Engellilerin bir diğer ağır sorunu da tüm iyi niyetli çabalara rağmen eğitimden yararlanma sıkıntısının devam etmesidir. Engelli bireyelere tam ve doğru eğitim verilmesi önünde fiziki yetersizlikler düşündürücü şekilde devam etmektedir. Eğitim olanaklarının yararlanılmasında, değerlendirme ve yerleştirme unsurları subjektifliğini korumaktadır. Yerleştirme ve yönlendirme, bireyin çıkarlarının en ön planda tutulşduğu anlayışla değil de genel kurallara göre yapılmaktadır. Örneğin hafif MR tanılı çocuğun Kaynaştırma Eğitimine tabi tutulması ve bu eğitimin izlenebilir, tutarlı ve kararlı uygulanması gerekirken, öğrenci velisinin sosyal statüsüne göre kolayca Eğitim Uygulama Okullarına yerleştirilmesi sağlanabilmektedir. Bu örnek aslında eğitim dünyamızın bireylerin anayasal haklarının tam olarak kullanılamadığının göstergesidir. Bir diğer örnek ise otistik çocuklar için  bütün dünyada geçerliliği kabul edilmiş olan kaynaştırmanın, ülkemizde en az rağbet edilen uygulama olmasıdır. Otistik çocuklar için Bağımlı Oçemlerin her ilçede kurulması şarttır. Eğitimde okul müdürlerinin, öğretmenlerinin Rehberlik ve Araştırma merkezlerinin en küçük subjektif davranışına bile izin verilmeyecek denli bir yöntem benimsenmelidir.

Engellilerimizin en ağır sorunlarının başında meslek edinmeleri için yeterli ortamların bulunmayışıdır. Engellilere yapabilecekleri en iyi işin sağlanması için bu eğitimin uygulamalarla desteklenebilir şekilde yürütülmesi sağlanmalıdır.

Engellilere tek tipmiş gibi davranmaktan vazgeçilmelidir.  Zaten eğitimde, sosyal yaşamda yasalar önünde bu farklılığa saygılı davranmanmak temel insan hakları kapsamındadır. Tüm engellilerimizin onurlu yşantılarını sürdürmelerinin önündeki tüm engeller kaldırılmalıdır. Bu noktada yerel yönetimlerin, ‘hayır işleri’ ymiş gibi lanse ettikleri çabaların aslında onların zorunlu görevi olduğu gerçeği tüm topluma ve ilgililere iyice belletilmelidir.

Şahbender KORKMAZ
Destekegitimi.com