İşitme Engellilerin Eğitiminde İletişim Yöntemleri İle İlgili Anne-Baba Bildirimleri

Araştırmaya katılan anne-babalar, işitme engelli çocuklarıyla iletişim kurarken nelere dikkat ettikleri hususunda çeşitli açıklamalarda bulunmuşlardır. Buna göre A1, “Her türlü iletişimi kullanıyoruz. Daha çok konuşarak. Ama cihazı yoksa arkası dönükse falan dokunarak, işaretle …(s. 567–568).” diye görüş bildirmişlerdir. A2, “İletişim için her yolu deniyoruz. Başta biraz zorluk çektik ama ağız yoluyla (dudak okuma ve oral iletişim kastediliyor) ve işaretle anlaşıyoruz (s. 571–573).” diye görüşlerini ifade etmişlerdir; ayrıca yüz yüze konuşmaya çalışırken iletişime yardımcı olması amacıyla “işaret” kullandıklarını da bildirmektedirler. A3, işitme engelli çocuğunun, işitme cihazı kullanabilme şansını bulamadığını, kısa sürelerde okul öncesi dönemde ve ilkokul dönemi sonlarında okuldan verilen kulak arkası işitme cihazlarından faydalandığını ifade ederek, dudak okumayı bilmediklerini ancak işaretle anlaşabildiklerini, “parmak alfabesi falan” kullandıklarını (s.589–590) bildirmektedirler. A4’de iletişim kurmak için konuşma, dudak okuma, yazı, resim gibi her yolu kullandıklarını (s. 599–600) ifade ederek işarete karşı olduğunu, işitme engelli çocuklara verilen özel eğitimin de başlangıçtan itibaren konuşma ve dudak okuma ağırlıklı olmasını istemiş olduğunu ifade etmiştir.
Serhan Sözdinler